Shiatsu is een oosterse volksgeneeskunst gebaseerd op het principe dat storingen in de spieren, zenuwen en organen zich openbaren in het netwerk van meridianen waardoor de levensenergie stroomt.

Vanaf het ontstaan van de mens vormen de handen, als instrument van het creatieve vermogen, een belangrijke functie in de geneeskunst.

Shiatsu (Shi = vinger; atsu = druk) is een behandelmethode die wordt toegepast met de duimen, vingers en handpalmen ( zonder het gebruik van instrumenten, op welke wijze dan ook).

Shiatsu stelt zich als voornaamste doel:

§        Ziekte te voorkomen en te genezen door de natuurlijke herstelvermogens van het lichaam te stimuleren;

§        Factoren die voor vermoeidheid zorgen te elimineren;

§        Een goede algemene gezondheid te bevorderen.

In het Oosten ziet men het menselijk lichaam als eenheid. Het is onmogelijk een deel te beschouwen zonder rekening te houden met het effect op het geheel.

Op het menselijk lichaam bevinden zich specifieke punten, de zogenaamde tsubopunten van de meridianen. Door druk uit te oefenen op deze tsubopunten verlicht men niet alleen pathologische symptomen, maar brengt men ook het fysieke organisme in een goed functionerende conditie.

De vroegste melding over Shiatsu bevindt zich in de “Nei Ching” ( The Yellow Emperor’s Classic of Internal Medicine) geschreven in China 2700 jaar v. Chr.

De Chinese geneeswijzen werden in de 6^e eeuw na Chr. door Boeddhistische monniken  naar Japan overgebracht. In Japan is Shiatsu al gedurende honderden jaren een traditioneel systeem van behandelen.

In de laatste 60 jaar is het Namikoshi Shiatsu systeem op een zo hoog medisch niveau gekomen dat dit in 1955 door het Japanse Ministerie van Volksgezondheid en Hygiëne is erkend.